راز مگوی من

یه واقعیتی رو که تا حالا بهتون نگفتم و فکر میکنم که به ذهن هیچکدومتون هم خطور نکرده بود این بود که

من وقت زیادی برای زندگی کردن ندارم.

اما...

دارم عین ادمای عادی زندگی میکنم.درس میخونم -گردش میرم-برای ازدواج و  اینده ام که نمیدونم تا کی ادامه داشته باشه تلاش میکنم و برنامه دارم.با این تفاوت که شرایط زندگی من عین بقیه عادی نیست.این زندگی شاید فردا و شاید صد سال دیگه تموم بشه. اینکه از درسم و عقب افتادن ناراحتم دلیل اصلیش اینه.

و تو اقا/خانم:

که بعضی وقتا که باهات حرف میزنم و میگی حوصله نداری-ولم کن-برو بابا و بعضی وقتا بهت میگم که احساس اضافی بودن میکنم و تو با بی تفاوتی ازش رد میشی.وقتی میگم من از مردن میترسم و تو میگی نترس هزار سال زنده میمونم.بعضی وقتا تا وقتی من یادت نکنم یادم نمیکنی.بعضی وقتا پیاما رو میخونی و حرف نمیزنی.

من عشق و توجه از کسی گدایی نمیکنم.قصد مزاحمتم هم ندارم

من از فرصتای باقی مونده نهایت استفاده رو میکنم.برای بودن با بقیه.برای حرف زدن با ادما.برای نگاه کردنشون.تک تک ثانیه ها برام ارزشداره..از شبایی که نخوابیدم چون میترسیدم از مردن.از شبایی که دلم میخواست اون شب تموم شه تا من صبح و ببینم.شما شاید ندونید من چی میگم..

بعضی وقتا که جوابتو ساعت 5 صب میدم به این دلیله که تا اون موقع بیدارم...بعضی شبا بیدار میمونم تا فکر کنم که دارم بیشتر زندگی میکنم.بیشتر نفس میکشم و تو من و سربار خودت میدونی.فکر میکنی من زندگی رو سخت گرفتم.

شاید با خودتون بگید چرا توی شهر دیگه دانشجویم و تنها.باید خونواده با من باشه

همه اینها دلیل داره که من لازم نمیدونم اینجا توضیح بدم...

اینکه فکر کنید که راست میگم یا دروغ هم با خودتون...

اینکه فکر کنید حساسم-خلم-بد شوخیم-زود رنجم-مذهبیم هم به گردن خودتون

این حرفا رو برای ترحم کردن نگفتم

اینکه چقدر زنده ام دست خداست

با تمام این شرایط دارم زندگی میکنم و برای اینده ام برنامه دارم.

گاهی وقتا کم میارم اما باز بلند میشم...

فقط گفتم بدونید از تک تک ثانیه ها باید استفاده کرد....

فعلا یکم شرایطم جور بشه اگه بتونم سر فرصت دوباره برمیگردم