مغرور

با هم اتاقیم قهر کردم.قهر که نه،سرسنگین شدم.چون خیلی مغروره.جز خودش کسی رو نمیبینه.اهل این که کار کسی رو راه بندازه نیست.البته از اولش این جوری بود.ولی از بس دیگه این کاراشو تکرار کرد منم دیگه ولش کردم.به قول یه شعری میگه:خوبی که از حد بگذرد،نادان خیال بد کند. ....به نظر شما با این جور آدما چه جوری باید برخورد کرد؟